ფრაგმენტი პირველი
ერთი რონკა ოტკა. ახლა არის ეს დრო, ზუსტად ეს დრო. ჭიშკართან მოდის და გიყურებს. ანზორიე. დილის ამინდს ცოტა აჟრჟოლებს ტანში, სულ ცოტა, გასაძლებად – როგორც ზაფხულის უცებ აგრილებულ საღამოებისას აივანზე შემორჩინილ პატარა ბავშვებს – სექტემბრის დასაწყისია. ჰოდა, ანზორიე დგას ჭიშკართან, როგორც შემოდგომის მეტაფორა. იმ შემოდგომის არა, სასკოლო წიგნებში რომ ხატავენ – ოქროსფერის, ყურძნის მზემაძღარი მტევნებით, კომბაინებით, რბილად დაღლილსახიანი, მომღიმარი გლეხებით და წითელზურგა ფოთლებით ქარში. არა. ანზორი სულ სხვა და ნამდვილი შემოდგომაა. ის შემოდგომა, რომელიც ამ ლამაზ ნახატებს მიღმა დგება სოფელში. ეს შემოდგომა გაღვიძებისთანავე სვამს ერთ რონკა ოტკას და ოდნავ ამღვრეულად უყურებს ყველაფერს.
ჰოდა, შეიძლება ყოფნა ჯობდეს ასეც – ცხოვრობდე სადმე, ასე სექტემბრის მიწურულს, შენ და რამდენიმე თაგვი – ზოგი სარდაფში და ზოგი სხვენში. ოღონდ ეს თაგვები ცხოვრობდნენ შენს სახლში და მხოლოდ შენი მისვლისას იწყებდნენ სირბილს. შენ კი სტუმრად იყო და იმ თაგვებზე ფიქრობდე ხოლმე, ასე, ყოველი მესამე ჭიქისას. აგერ ხუთი კომლის გადაღმა იყო, გეცვას კისერთან მორღვეული პულოვერი, სკამზე გეკიდოს წვიმით სავსე ბუშლატა და გვიანამდე იჯდე სტოლში, სვამდე მჟავე ადესას და სახეში უყურებდე მთვრალ მეზობლებს. და მეზობლები გიყურებდნენ თვალებში. და ამბობდეთ სისულელეს, სისულელეს და კიდევ უფრო მეტ სისულელეს. აბა, რა სჯობს სისულელის ლაპარაკს? გაუზომავ, უფიქრო სიტყვებს. დაფიქრებით მხოლოდ თაგვებზე ფიქრობდე, ისიც სამ ჭიქაში ერთხელ. და მერე ადგე და წამოხვიდე ბანცალით. და მიხვიდე სახლში. შეაღო კარი და დატოვო ღია. დაწვე. და ცალი თვალით გახედო ცას, რომელიც თხელია და მთვარით. და შორს შავი ღრუბლის მონარჩენით. ძაღლი უნდა ყეფდეს შორს და სხვათაშორის. შორს და აუცილებლად. და შენ გრძნობდე რომ ხვალ არ არსებობს. რომ არსებობს მხოლოდ დღეს და არსებობს მხოლოდ ეს ღამე. მხოლოდ სექტემბრის მიწურული. და რამდენიმე თაგვი.
წელიწადის ამ დროს ან ცოტა უფრო გვიან სოფელში უმიზეზო სუფრა იშლებოდა რომელიმე მეზობელთან. არც ნადის საქმე იყო, არც დაბადების დღე. უბრალოდ, სუფრა და მორჩა. რამდენიმე კაცი. ოთხი მეზობელი და ერთი მასპინძლის ბიძაშვილი ახლო სოფლიდან. და რადგან სუფრა გაეშალათ, საგანაგებოდ ორი ლამფა ენთო, ერთი ძველი და მეორე თურქული – სარკიანი. თუ უცებ ელნათურას წამოაბოდებდა და აინთებოდა, ლამფები არ ჩააქროთო, ჩაუწიეთო – ამბობდა ქალი. ეს ქალი წესით შუახნის იყო, რადგან მოხუცი ღუმელთან იჯდა და თავს არ წევდა. იმას, შუახნისას, სახეზე გამარჯვებულის ღიმილი გადაჰკრავდა, როცა დენი წავიდოდა მალე და ლამფებს ისევ აუწევდნენ. კაცმა რომ თქვას, ასეც ჯობდა. აწი იცოდნენ, რომ აღარ მოვიდოდა და მშვიდად აგრძელებდნენ სმას. ეს შეგუებული სიმშვიდე, მჟავე ადესით და კიდევ უფრო მჟავე ფიქრით, ოდნავ სახეზეც რომ ჟონავდა, დღემდე არის ყველაზე ახლო და შორეული სიმაღლე ჩემთვის. ეს გაუგებარი არაფერი, გაფანტული სადღეგრძელოებით და ცარიელი მოლოდინით. გარეთ ამინდის გადარევით და იმით, რომ ეს გადარევა იყო სულერთი. ჭეშმარიტად გეტყვით თქვენ : არაფრად ყოფნის სიამოვნება არის უდიდესი სიამოვნებათა და უმაღლესი საფეხურთა შორის. ამას იოლად ვერ მიხვდებით და ვერ დაიჯერებთ. ამისთვის შემოდგომის შუაში უნდა წამომყვეთ, ასე ოციოდე წლის წინ, ახლო მეზობელთან, სამი ჭიშკრის და ერთი ალაგეს გავლით.